Wat de trainingen mij gegeven hebben

Als kind vroeg ik mij af 'wat doe ik hier?' Die vraag naar de zin van het leven is heel lang met mij mee gereisd. Toen ik via mijn studie in contact kwam met Carl Rogers en ging oefenen met empathisch luisteren, ging er een wereld voor mij open. Mensen bleven vertellen en daalden steeds verder in zichzelf af, zolang ik op die manier luisterde. Mijn contact met anderen verdiepte zich hierdoor en ik ging me meer verbonden voelen. Dat maakte de vraag 'wat doe ik hier?' minder zwaar.

 

Later kwam ik op mijn zoektocht op het spoor van mindfulness. Ik las het boekje 'The Miracle of Mindfulness', van Thich Nhat Hanh, en nog voor ik het uit had wist ik dat ik gevonden had wat ik zocht. Kort daarop leidde Thich Nhat Hanh een meditatieweekend in Amsterdam en de ontmoeting met hem bevestigde dat ik niet alleen het pad maar ook de leraar had gevonden waar ik naar op zoek was.

 

Het oefenen met 'leven in aandacht' (mindfulness) maakte mij meer ontvankelijk voor wat er in mij leefde en ook voor de wereld om mij heen. Dit gevoel van 'in contact zijn' was zo vervullend dat de vraag naar de zin van het leven langzaam aan vervluchtigde. Mijn bewustwording van 'inter-zijn', het feit dat het ene dankzij al het andere bestaat, versterkte dit gevoel van verbondenheid nog.

 

Thich Nhat Hanh leerde mij niet alleen contact te maken met wat mij vreugde schenkt maar ook met mijn pijn. Dat laatste vond ik niet makkelijk. Ik was bang voor de zeeën van tranen die ik van binnen vermoedde. Hoe vaak heb ik hem niet horen spreken over 'je gevoelens omarmen'? Dat klonk heel mooi, maar ja ... hoe doe je dat?

 

Focussen, van oorsprong een zelfhulpmethode gebaseerd op mindfulness, heeft me op dit pad verder geholpen. Het heeft me handvatten geboden om empathisch te leren luisteren naar alles wat zich van binnen aandient. De kern is 'luisteren naar het fluisteren van het lichaam.' Dankzij het focussen - in de wereld gezet door Eugene Gendlin - ben ik mijzelf ook meer gaan accepteren zoals ik ben. Het is de meest compassievolle manier van omgaan met mijzelf die ik ken: een weg van zelfcompassie bij uitstek.

 

Last but not least heeft de Geweldloze Communicatie - aan de wereld geschonken door Marshall Rosenberg - mijn weg verlicht, onder meer door mij te doen ontwaken voor het feit dat ik zelf voor de volle 100% verantwoordelijk ben voor mijn gevoelens en de vervulling van mijn behoeften.

 

Aanvankelijk wilde ik hier niet aan. Ik voelde me al zo ellendig en dan on-top-of-everything ook nog moeten erkennen dat ik daar zelf debet aan was?! Maar ik ging 'om' toen ik ervoer dat het aanvaarden van die verantwoordelijkheid mij per ommegaande uit de slachtofferpositie haalde, waar het gevoel van machteloosheid zegevierde. Ik kwam van het ene moment op het andere in mijn kracht en ervoer de vrijheid die het nemen van verantwoordelijkheid mij gaf.

 

Geweldloze communicatie en mindfulness hebben mijn manier van kijken veranderd. Ze hebben mijn ogen geopend voor het feit dat ik goeddeels zelf mijn eigen lijden creëer. Die bewustwording heeft heel wat onnodig lijden in de kiem gesmoord.

 

Wat ik pas later heb ontdekt heb is dat zowel Eugene Gendlin (Focussen) als Marshall Rosenberg (Geweldloze Communicatie) leerlingen van Carl Rogers (Empathisch luisteren) waren. Gendlin en Rosenberg hebben de benadering van Rogers ieder op hun eigen manier uitgewerkt. Geen wonder dus dat ik altijd het gevoel heb gehad dat het werk van Rogers, Gendlin en Rosenberg bij elkaar hoorde!

 

Bij Rogers ligt het accent op het ontwikkelen van empathie voor anderen. Gendlin draagt dit een stapje verder en leert hoe wij empathisch naar onszelf toe kunnen zijn. Rosenberg heeft een model ontwikkeld wat natuurlijkerwijze tot empathie voor onszelf en anderen leidt door bewustwording van de behoeften die aan weerszijden in het spel zijn,.

 

Ik ben dan ook tot de verrassende conclusie gekomen dat er meer lijn zit dan ik dacht in de weg die ik gegaan ben. Mijn diepgaande interesse voor het werk van Carl Rogers, Eugene Gendlin en Marshall Rosenberg heeft een gemeenschappelijke noemer: het ontwikkelen van empathie.

 

Mindfulness en empathie hebben mij beide geholpen mijn verlangen naar verbinding - met mijzelf en anderen - te vervullen.

In essentie zijn alle  training die ik geef gericht op het doorgeven van 'tools' die een diepgaande verbinding bewerkstelligen, naar binnen en naar buiten toe.